Zaburzenia depresyjno-lękowe. 5 oznak, które mogą świadczyć o tym, że na nie cierpisz
Przy zaburzeniach depresyjno-lękowych objawy depresji współwystępują ze stanami lękowymi. Żeby zdiagnozować te zaburzenia, pacjent musi wykazywać objawy zaburzeń lękowych oraz doświadczać depresji o małej intensywności. Jakie symptomy świadczą o tym, że możesz cierpieć na zaburzenia depresyjno-lękowe.
Zaburzenia depresyjno-lękowe i nadmierne zamartwianie się
Znakiem rozpoznawczym dla zespołu lęku uogólnionego (ang. GAD) zaliczanego do kręgu zaburzeń lękowych, jest ciągłe zamartwianie się małymi i dużymi sprawami niezależnie od sytuacji. Rozmyślanie i obawa o wszystko co się dzieje, utrudnia codzienne funkcjonowanie. Myśli skupiają się na najgorszych scenariuszach (co nie pozwala np. efektywnie pracować), a ciało na to reaguje. Czujemy się przemęczeni, cierpimy na chroniczne zmęczenie, bez względu na to, jak długo wypoczywamy.
Zaburzenia depresyjno-lękowe i problemy ze snem
Trudności związane z zasypianiem i spokojnym snem przypisuje się dolegliwościom psychicznym i fizycznym. Przy zaburzeniach depresyjno-lękowych bardzo często trudno jest zasnąć, bo pojawia się gonitwa myśli i najczarniejsze scenariusze. Szczególnie, jeśli następnego dnia czeka nas coś ważnego, jak np. występ publiczny czy złożenie raportu przed szefem. Zdarza się, że i po zaśnięciu wybudzamy się w środku nocy, czujemy się dziwnie i zaczynają prześladować nas niespokojne myśli.
Zaburzenia depresyjno-lękowe i napięcie mięśni
Objawem świadczącym o zaburzeniach depresyjno-lękowych jest częste zaciskanie szczęki i trzymanie dłoni złożonych w pięść. Napięcie mięśni pojawiające się w okolicach szyi i karku również wskazuje na nadmierny stres i ciągłe zamartwianie się.
Napięcie możemy zmniejszać regularnymi ćwiczeniami rozluźniającymi. Jeśli mięśnie są mocno spięte, zacznijmy od delikatnych ćwiczeń, żeby nie spowodować u siebie kontuzji.
Zaburzenia depresyjno-lękowe i brak chęci do życia
U osób, u których stany lękowe łączą się z depresją o małym natężeniu, może pojawić się brak chęci do życia, chroniczne zmęczenie i spowolnienie. Depresja w mieszanych zaburzeniach depresyjno-lękowych nie objawia się z taką mocą jak np. depresja duża. Jednak również i przy tych zaburzeniach możemy czuć się głęboko przygnębieni, nie odczuwać radości z życia i być wycofanym z życia społecznego.
Zaburzenia depresyjno-lękowe i przewlekła niestrawność
Lęki zaczynają się w głowie, ale reaguje na nie całe ciało. Pojawiają się problemy z trawieniem, niewyjaśnione bóle brzucha i zespół jelita drażliwego (IBS charakteryzujący się bólami brzucha, gromadzącymi się gazami, wzdęciami, zatwardzeniem i/lub biegunką). IBS nie zawsze występuje przy zaburzeniach depresyjno-lękowych. Kiedy jednak towarzyszy zaburzeniom, może je nasilać. I odwrotnie. Układ trawienny bardzo reaguje na stres, więc gorzej funkcjonuje, kiedy czegoś się obawiamy i czymś zamartwiamy. IBS może pogłębić zaburzenia depresyjno-lękowe, bo kiedy chronicznie odczuwamy dyskomfort układu trawiennego, narasta w nas stres, a stany lękowe przybierają na sile.
Zaburzenia depresyjno-lękowe należą do schorzeń psychicznych trudnych do rozpoznania . Może zdiagnozować je tylko specjalista po dokładnym wywiadzie i obserwowaniu pacjenta.